شهيد محمدرضا عرب فرزند فرهاد در 1 بهمن 1334 در شهر شيرگاه چشم به جهان گشود. و تحصيلات خود را تا مقطع دوم راهنمايى ادامه داد.سرانجام در 16 دى 1360 در منطقه شياكوه گيلان غرب به درجه رفيع شهادت نائل آمد.
پس از 13 سال پيكرش به وطن بازگشت؛ شهيد محمدرضا عرب
نويد شاهد مازندران، شهيد محمدرضا عرب فرزند فرهاد در 1 بهمن 1334 در شهر شيرگاه چشم به جهان گشود. خردسالى «محمدرضا» در جمع يازده نفره خواهران و برادرانش و كوچه پس ‌كوچه‌هاى «شيرگاه» خاطره شد؛ و هنوز كودكى‌هايش را در دل به يادگار دارند.
محمدرضا بعد از آموزش قرآن در مكتب‌خانه، راهى دبستان شد. دانش‌آموز پایه دوم مقطع راهنمایى در مدرسه «6 بهمن» شيرگاه بود که به دليل مشكلات اقتصادى آن زمان، از ادامه تحصيل باز ماند و به عنوان شاگرد راننده مشغول به کار شد و نيز اوقات فراغتش را اغلب به ماهیگیری و تهیه هیزم از جنگل مى گذراند.
به گفته مادر، «در فصل کشاورزی کمک‌ حال خانواده بود. علاوه بر آن، هرگاه از ماهیگیری برمی گشت، ماهی بزرگتر را بین همسایگان تقسیم مى ‌کرد و ماهی کوچکتر را برای خودمان برمی ‌داشت. می‌ گفت: باید به همسایه‌ها خوبی کرد تا از ما خشنود باشند و ما پیش خدا شرمنده نباشیم.»
این فرزند نیک‌ سیرت که همواره خود را به زیور فضائل اخلاقی می‌آراست، در ادب و تواضع نسبت به والدین، زبانزد و مطیع امرشان بود. به سبب خوش‌ روئی و ملاطفت با دیگران نیز، از محبوبیتی ویژه نزد آن‌ها بهره داشت.
در بیان تقیدات او، همین بس که در ادای واجبات و ترک محرمات، با اهتمامی هرچه تمام‌تر می‌ کوشید.  علاوه بر آن، با الگوپذیری از سیره اهل بیت(ع)، پیوسته در پی کسب کمال معنوی بود.
محمدرضا تحت‌ تاثیر اندیشه‌های امام‌ خمينى(ره) و آيت‌الله خلخالى، در روزهاى شکوفایی انقلاب با برقرارى جلسات سياسى و دينى در منزل، جهت بيدارى افكار جوانان نسبت به رژيم پهلوى تلاش مستمری داشت.
او كه از سال 1357 براى اشتغال به تهران رفته بود، در تظاهرات خيابانى اين شهر نيز، فعالانه شرکت می ‌کرد؛ از جمله شركت در درگيرى هاى منطقه نازى ‌آباد.
محمدرضا از سال 1358، جهت شركت در جنگ‌هاى نامنظم، به گروه دکتر چمران پيوست و در منطقه «شياكوه» گيلان‌غرب، مشغول به خدمت شد.
او بعد از پوشيدن جامه پاسدارى در سپاه فيروزكوه، در سال 1360، جهت سرکوب تحرکات عناصر ضد انقلاب به طرح ویژه جنگل پیوست و سرانجام محمدرضا در 16 دی 1360 در منطقه شياكوه به فیض عظیم شهادت نائل آمد. 
پيكر پاكش بعد از 13 سال جاويدالاثر بودن، بلاخره در سال 1373 با وداع همسرش «شرف‌النساء بنار» و تنها یادگارش «زينب»، تا گلزار شهداى «امام‌ زاده حمزه» چالى بدرقه و به خاك سپرده شد. 


مركزاسنادبنيادشهيدوامورايثارگران/ 

برچسب ها
نام:
ایمیل:
* نظر:
مطالب برگزیده استان ها
عکس
تازه های نشر
اخبار برگزیده