خاطره/ پاهایش رنگ جبهه داشت

به گزارش نوید شاهد خوزستان، شهید شلال اکرامی دوم آبان 1320، در شهرستان دشت آزادگان چشم به جهان گشود. پدرش عبدالربه (فوت 1351) كشاورزی میکرد و مادرش نبهن(فوت 1352) نام داشت. خواندن و نوشتن نمي دانست. مأمور اداره اطلاعات بود. سال 1345 ازدواج كرد و صاحب كي پسر و پنج دختر شد. ششم آذر 1372 در دشت آزادگان هنگام درگيري با اشرار بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسيد. مزار وي در روستاي سيد هادي تابعه شهرستان اهواز واقع است.

متن خاطره:

ماهیگیر ماهری بود و کباب ماهی اش حرف نداشت .وقتی با علاقه زیاد شروع به پاک کردن ماهی و سپس کباب کردن آن می کرد همه اهل خانه را به هوس می انداخت.

مدتی بود که روزها از خانه بیرون می رفت و شبها برنمی گشت وقتی بعد از چند روز می آمد و به او می گفتم:«کجا بودی می گفت ماهیگیری»

یک شب خیلی عصبانی بودم که او آمد با ناراحتی گفتم:«کجا بودیی؟»

و او با آرامش گفت:«ماهیگیری...»

گفتم:«پس ماهی هایت کو؟»

او با تاسف سری تکان داد و گفت:«صیدی نبود روز خوبی نداشتم.»

البته می دانستم که او در بسیج محل رفت و آمد می کند و گاه گاهی هم یواشکی به جبهه می رود ولی با این حال من چیزی نمی گفتم و منتظر می ماندم تا خودش بگوید اما او سکوت اختیار کرده بود و از طریق یکی از دوستانش مطمئن شده بودم که به جبهه می رود.

روزها و شب ها گذشت و او هر بار بعد از چند روز پیدایش می شد و باز سکوت همیشگی و نبودن صید ......

دیگر تنش هم بوی هور می داد پاهایش رنگ جبهه گرفته بود اما باز هم هیچ حرفی از میدان نبرد نمی زد باز برای ما نقش ماهیگیر را بازی می کرد که مدتیست بدشانسی آورده و صید خوبی ندارد روزها گذشت ،تا روز 13آبان که در خانه به صدا در آمد یکدفعه تمام وجودم بی حس شده به زحمت در را باز کردم چند سرباز یا بهتر است بگویم رزمنده پشت در ایستاده بودند سرهایشان پایین بود یکی از آنان شروع به صحبت کرد تامرا آماده کند یکدفعه به میان حرفهایش پریدم و گفتم:«شلال شهید شده است» با تعجب نگاهم کردند.

شلال شهیدشد در حالیکه عضو نیروهای اطلاعات عملیات جبهه های نبرد بود اما خانواده او را فقط یک صیاد ماهیگیر می شناخت.