مقر اصلی، آخرت است
به گزارش نوید شاهد خراسان شمالی، شهید حسین حسینی دهم خرداد 1346، در روستای سرخه سوی حاج علی از توابع شهرستان بجنورد به دنیا آمد. پدرش محمدعلی، کشاورزی میکرد و مادرش صفیه نام داشت. خواندن و نوشتن نمیدانست و کشاورز بود. سال 1365 ازدواج کرد. به عنوان پاسدار وظیفه در جبهه حضور یافت. بیست و سوم خرداد 1367، در سید صادق عراق بر اثر اصابت ترکش به سر شهید شد. پیکر او را در زادگاهش به خاک سپردند.
بخشی از وصیتنامه شهید حسین حسینی را با هم میخوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
ان الله يامر بالعدل و الاحسان و ايتاء ذى القربى»
با درود و سلام به يگانه منجى عالم بشريت مهدى موعود (عج) و نائب برحق او خمينى بت شكن و با درود بى پايان به محضر مبارك تمامى شهيدان راه اسلام بخصوص شهداى انقلاب اسلامى ايران و با سلام و درود به تمامى امت هميشه در صحنه ايران بخصوص امت شهيد پرور شهرستان بجنورد و با سلام و درود بى پايان به برادر و خواهران و همسر و پدر و مادر گرامیم كه سالها براى بزرگ كردن من مشكلات و زحمت هاى فراوانى را متحمل شده ايد و با به اذيت انداختن خود مرا بزرگ كرده ايد.
آرى قلم بر دست گرفته ام تا وصيت نامه بنويسم. اما هرگاه قلم برداشتم تا كلمه اى در اين باره بنويسم نمى توانستم حتى يك كلمه بنويسم اما خداوند رحيم امروز به من قدرتى داد تا بتوانم چند جمله اى برروى اين ورقه سفيد بنويسم بله قلم بر دست گرفته ام اما دستم لرزان است و سوادم اندك دستم لرزان است از اين كه عمرى گناه انجام داده ام و توشه آخرتم بجز گناه و اشتباه هيچ نيست و براى آخرت كه مقر اصلى است هيچ توشه اى برنداشته ام.
«ايها الناس! انما الدنيا دار مجاز و الاخرة دار قرار فخذوا من ممركم لمقركم و لا تهتكوا استاركم عند من يعلم اسراركم و اخرجوا من الدنيا قلوبكم من قبل ان تخرج منها ابدانكم ففيها اختبرتم و لغيرها خلقتم»
آرى پدر و مادر ارجمندم گفتم شايد خداوند مرحمتى كند و به من حقير اين مقام بزرگ و متعالى را عطا كند از شما مى خواهم كه اگر در اين مدت از من خطا و اشتباهى سرزده به بزرگى خودتان ما را ببخشيد و با بخشش گناهان من را از عذاب آخرت خلاص كنيد همچنين از تمامى خواهرانم و همگى اقوام و خويشان و دوستان و آشنايان عاجزانه مى خواهم كه اگر در اين مدت از من اشتباهى سرزده به كرم و بزرگوارى خودشان ما را عفو كنند تا حداقل اندكى از گناهان من كاسته شود. براى بار ديگر از پدر و مادر بزرگوارم قدردانى مى كنم كه سالها براى من زحمت كشيدند و مرا بزرگ كردند.
و از همسر بزرگوارم عاجزانه مى خواهم كه اگر در اين مدت از من اشتباهى ديده ايد با كرم و بزرگى خودتان ما را ببخشيد و از شما از اين كه در اين مدت از طرف من زحمات زيادى را متحمل شده ايد سپاسگزارم آرزومندم، كوير زاده اى سوخته و كهن ارادت كيش نو آموخته را در سايه بخشش و بخشايش خود پناه دهيد، اگر من روزى مستغرق گرداب گناه و غرور بودم شما بخشاينده گناهان من باشيد كه از همه گستاخى ها و شوخ چشمى هاى خويش در پرده شرم مى سوزم. از پروردگار غفار و خداوند رحيم و آمرزگار هم در ارتكاب اين معصيت كبيره آمرزش مى طلبم كه «ان الله لا يحب كل مختال فخور»
با اميد به پيروزى هرچه سريعتر رزمندگان اسلام و آزاد شدن مرقد مطهر آقا ابا عبدالله الحسين(ع).
حسین جان آرزویم دیدن توست بغل بگرفتن و بوسیدن توست
در پايان از تمامى كساني كه زحمت كشيدند و در تشييع جنازه اين بنده حقير و گنه كار شركت كرده اند سپاسگزارم در پايان همگى شما را به خداوند بزرگ مى سپارم.
خداوند يار و ياورتان باد
ناموزون طبع زمان و زمانه و شرمنده جاودانه ارادتمند و مخلص شما «حسین حسینی»
