سردار شهید علی اصغر بصیر

«علی اصغر بصیر» چهارمین فرزند خانواده بصیر، در دوازدهم فروردین سال 1337 در شهرستان فریدونکنار دیده به جهان گشود. وی در دامان مادری مومن و متدیّن به نام سیده سکینه طیبی نژاد پرورش یافت که در منزل مراسم عزاداری برگزار و سالی چند بار قرآن را ختم می کرد. این رفتار او تأثیر بسیار زیادی در روحیه ی علی اصغر و دیگر برادرانش داشت. مادرش می گوید: «نام علی اصغر را خودم انتخاب کردم. از دوران کودکی هیچ وقت بدون وضو و غسل به آنها شیر نمی دادم. علی اصغر و برادرانش را به مراسم عزاداری و مراسم های مذهبی می بردم.»
وی در دوران خردسالی، پسری بازیگوش و شلوغ بود، ولی به کارهای گروهی علاقه ی زیادی داشت و به همین جهت با بچه های هم سن و سال خود فوتبال بازی می کرد. قبل از رفتن به مدرسه، قرآن را نزد ملا ریزعلی فرا گرفت. پس از رسیدن به سن هفت سالگی به مدرسه رفت و مقطع ابتدایی و راهنمایی را در مدرسه ی سنایی و اسدی گذراند و پا به مقطع دبیرستان گذاشت. وی دانش آموز سال سوم رشته ی اقتصاد بود که انقلاب به اوج خود رسید. او درس را رها کرد و به همراه دیگر برادرانش از جمله شهید حسین بصیر به صفوف مبارزین انقلاب پیوست. در شعارنویسی، دیوارنویسی و پخش اعلامیه های حضرت امام و شرکت در راهپیمایی ها و تظاهرات حضوری فعّال داشت.
مادرش می گوید: «علی اصغر علاقه ی خاصی به درس خواندن داشت. طوری که بعد از مدرسه ابتدا تکالیفش را انجام می داد و سپس با دوستان و هم کلاسی هایش بازی می کرد.»
پدرش، محمدحسن می گوید: «علی اصغر از هجده سالگی به بعد در بیشتر مراسم هایی که در تکایا و مساجد برگزار می شد، شرکت می کرد. هم چنین در فعّالیّت های انقلابی به همراه برادرش حاج حسین شرکت داشت و در اوقات فراغت به مطالعه کتاب هایی چون نهج البلاغه، کتاب های شهید مطهری و خصوصاً قرآن مشغول می شد.»
اکبر بصیر می گوید: «علی اصغر فردی خوش اخلاق و خوش مشرب بود و از کودکی انجام واجبات و ترک محرمات را رعایت می کرد. در کارهایش نظم خاصی داشت و همیشه از قبل برنامه ریزی می کرد. علاقه ی زیادی به ورزش به ویژه کشتی داشت و حتیعناوینی در این زمینه کسب کرد. به پدر و مادر در کار کشاورزی و یا رسیدگی به دام و طیور کمک می کرد.»
شهید علی اصغر بصیر در پانزده اردیبهشت سال 59 عضو رسمی سپاه شد و در واحد عملیات در کنار سردار شهید علیرضا نوبخت مسوول وقت عملیات سپاه بابلسر، به عنوان مسوول گشت و شناسایی مشغول به کار شد. با شروع جنگ تحمیلی و تجاوز عراق به مرزهای ایران اسلامی، اولین بار در تاریخ 15 آذر 59 به منطقه غرب کشور رفت و چند ماهی در آنجا مشغول به خدمت شد. وی در سال 60 با پیشنهاد خانواده، با دختری مؤمن و متدیّن ازدواج کرد که ثمره ی ازدواجش دو فرزند به نام های «بتول» و «محمدرضا» می باشد. او مجدداً پس از ازدواج در 5 خرداد سال 60 به منطقه ی جنوب رفت و به عنوان فرمانده دسته مشغول به فعّالیت شد. در تیر سال 60 در شوش بر اثر اصابت ترکش به پای چپ و دست راست مجروح شد. در اسفند سال 60 مجدداً عزم جنوب کرد و در  عملیات های فتح المبین، بیت المقدس، رمضان و محرم به عنوان فرمانده گروهان به انجام وظیفه پرداخت. وی در 28 بهمن 62 ، در منطقه ی عملیاتی والفجر 6 با عنوان فرماندهی گروهان (1) از گردان یا رسول (ص) شرکت کرد و در این عملیات از ناحیه ی ران مجروح شد.
همسرش می گوید: «در پشت جبهه ماندن برای علی اصغر سخت بود. هر بار از جبهه برمی گشت، نیمه های شب به مزار شهدا می رفت. در ابتدای مزار پوتین ها را در می آورد و سینه خیز تا کنار مزار شهدا می رفت و از خداوند تقاضای شهادت می کرد.»
وی هم چنین در عملیات والفجر (8) به عنوان جانشین گردان یا رسول (ص) شرکت کرد. این گردان به همراه گردان امام محمد باقر (ع) به عنوان خط شکن در این عملیات بود که منجر به آزادی شهر فاو شد. بعد از این در عملیات یا صاحب الزمان (عج) شرکت کرد و بعد از پایان عملیات، برای آخرین بار به دیدار خانواده اش آمد. همسرش در مورد آخرین دیدار می گوید: «آخرین بار که از جبهه به خانه آمد، گفت از من خوب پذیرایی کنید که من مهمان شما هستم. تاکنون تمام سختی ها را به خاطر شهادت قبول و تحمل کردم.»
سرانجام این سردار فریدونکناری در عملیات کربلای (1)، آزادسازی شهر مهران شرکت کرد و در مرحله ی دوّم عملیات، هنگام توجیه منطقه ی قلاویزان به همراه فرماندهان لشکر 10 سید الشهدا (ع)، در داخل سنگر فرماندهی، بر اثر اصابت خمپاره 60 به سنگر، به آرزوی دیرینه اش که شهادت بود، رسید و به لقای حق شتافت.مهدی جماعتی هم رزم شهید می گوید:
«در عملیات کربلای (1) بعد از مرحله ی اوّل، بچه ها گوسفندی را پیدا کردند و آوردند برای قربانی کردن که بتوانند کبابی بخورند. شهید گفت گوسفند را به تدارکات تحویل دهید تا همه ی بچه ها از کباب گوسفند بخورند. پس از مدتی حاج حسین بصیر پیغام داد که منطقه هنوز کامل پاک سازی نشده. بچه ها بروند جلو برای پاک سازی. علی اصغر تصمیم گرفت با تعدادی از رزمنده ها به سمت جلو برود. بعضی از بچه ها گفتند: آقا! پس کباب را کی بخوریم؟ شهید در جواب گفت: اگر خمپاره شصت بگذارد، می خوریم.
آن روز بچه ها هر کاری می کردند و هر سؤالی می پرسیدند، شهید علی اصغر می گفت: «اگر خمپاره 60 بگذارد» و بالاخره با همین خمپاره 60 به شهادت رسید.»

---

«دست نوشته های شهید علی اصغر بصیر از جبهه»

با نام خدا به یاری دین خدا برخاسته ام و آمدم و هجرت کردم. با نام هجرتی خونین جهاد علیه ظلم، جهاد علیه تجاوز و خودکامگی. 22 فروردین بود که از بابلسر با حضور در سر قبر شهدای عزیز و سینه زنی در جمع مشتاقان و عبور از خیابان های بابلسر، روانه فریدونکنار شدیم. اوّل فریدونکنار پیاده شدیم و بعد از عبور از خیابان امام خمینی، وارد قبرستان شهدا واقع در امام زاده سید محمد شدیم که در آنجا مراسمی تحت عنوان همت دو شهید که جنازه شان در فتح المبین در رقابیه مانده بود و نیاورده بودند، شرکت کرده و بعد از صرف نهار با اتوبوس وارد اردوگاه رامسر شدیم. روز 23 با اتوبوس وارد تهران شدیم و روز 24 با قطار از تهران به سوی اهواز به راه افتادیم تا رسیدیم به پایگاه نمونه. یک شب در نمونه بودیم و از آن به بعد رفتیم ستاد عملیات سپاه در حمیدیه. چند روزی در حمیدیه بودیم و برای شناسایی منطقه چند بار به کرخه نور آمدیم. روز پنجشنبه بود، آمدیم جبهه کرخه نور که آن قدر شهید داده بود تا نامش عوض شد و از کرخه کور به کرخه نور تبدیل شد. شب که شد دیدیم که چهره ها همه نورانی شده، مثل این که دارد نور از صورت جوان ها سرازیر می شود. خدا می داند که این بچه و این برادران ما چه شوقی داشتند. همگی دعای کمیل خواندیم. سرتاسر جبهه صدای ناله بلند بود. صدای یا مهدی، یا مهدی بلند بود. هی می گفتند: آقا! کی می شود که بیایی، کی می شود که دین جدت را یاری کنی و امام زمان را به مادرش، زهرا قسم می دادند که هر چه زودتر ظهورش را نزدیک کند. صدای العفو، العفو برادران از هر سنگری بلند می شد. می گفتند: خدایا! ما را ببخش و ما را بیامرز. خدایا! از تو طلب مغفرت می کنیم. هر چه جوان داشتیم همه رفتند و شهید شدند. خدا! خیلی عاشق تو هستیم. چندین بار می آییم، ولی بدون مزد برمی گردیم. دیگه رومان نمی شد که برگردیم خونه. با همه خداحافظی کردیم. از همه شان حتی از پدر و مادر خودمان، زن و فرزندمان همه را وداع گفتیم. خدایا بسه دیگه. دیدیم ناله ها شدیتر می شود، سینه می زنند و اشک می ریزند و فریاد می زنند: خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی (عج)، خمینی را نگهدار. از عمر ما بکاه و به عمر او بیفزا.
با قلبی آکنده از عشق به امام حسین و کربلایش همه فریاد می زنند که بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا؛ کربلا ای کربلا. هر چه وقت می گذشت موقع موعود نزدیک تر می شد. به راه افتادیم. حرکت کردیم. پشت خاکریزها ایستادیم و همگی از داخل کانال مثل شیر خزیدند تا به خاکریز دشمن رسیدند. همگی آماده پیام بودند. همگی آماده این بودند که هر چه زودتر این عملیات بیت المقدس شروع شود. همگی توی دلشان دعا می خواندند و زمزمه می کردند. دعای فرج امام زمان (عج) خواندن و دعاهای دیگر. گوش ها تیز شد. شب جمعه بود؛ دهم اردیبهشت ماه سال شصت و یک. دلها می طپید. ضربان قلب زیاد شد تا آن که از بی سیم کلمه رمز «بسم الله الرحمن الرحیم، بسم الله قاصم الجبّارین، یا علی ابن ابوطالب» گفته شد. دیدیم که همگی فریاد زدند «یا علی (ع)» و به طرف خاکریزهای دشمن زدند. کشتن، ولی کشته ندادند. دشمن در خواب بود و اسلحه شان قوی بود. با ضد هوایی به نفرات ما حمله کردند. بچه ها تا خاکریز 2 پیش رفتند؛ تا جاده ای که به هویزه می خورد و چند تانک دشمن را زدند، ولی دشمن در این هنگام حیله ای
به کار برد و شروع به تیراندازی کرد؛ با ضد هوایی چهار لول و دو لول. آن قدر آتش دشمن زیاد بود که بچه ها نمی توانستند سرشان را بلند کنند. از این به بعد بچه ها یکی یکی شهید می شدند، ولی صدای الله اکبر برادران، دشمن را سخت به وحشت انداخت و به این کلمه خیلی حساسیت داشت. مثل خرس زخم خورده به هر طرف می کوبید. در این حمله از بچه های شهرمان
سید قاسم نیست که خیلی جوان شوق طبعی بود، به درجه رفیع شهادت نائل آمد و همچنین حمید (اسحق) صفری و هانی تشکری همه شهید شدند. خدایا! جواب خون اینها را کی می خواهد بدهد.
نزدیکای خاکریزهای خودمان بودیم. داشتیم می آمدیم، ناگهان خمپاره ای آمد، نزدیک مان افتاد. چند تا بودیم که داشتیم حرف می زدیم. دیدم که یکی صدایش در نمی آید. دیدم که گلویش را نشان می دهد که متوجه شدم که ترکش گلویش را سورخ کرد و چند زخم دیگه هم داشت ومی خواست برود بهداری. چند ترکش دیگه به دست و پایش خورد. آن جا او را با آمبولانس بردند. در سنگر بعدی رفتیم که ناگهان آرپی چی آمد. یکی از برادران شهید شدند و چند نفدر دیگر زخمی شدند. آمدیم عقب خاکریز، پدافند کردیم. آمدیم پایگاه حمیدیه. با سازماندهی مجدّد آمدیم جبهه طراح برای حمله نهایی به خاکریز دشمن. شب مهتابی بود و تاریک نشد که شروع شد و ساعت 4 صبح باز رفتیم حمیدیه و شب بعدش که شب 17 بود، برای حمله مجدد که دیدیم خبر رسید که دشمن ترسید و می خواهد قوایش را عقب بکشد. آن شب هم حمله نشد و صبح زود به سوی کرخه نور حرکت کردیم. جنازه های شهدای شب دهم را دیدیم، ولی زخمی هایی بودند که هنوز هم جان داشتند و زنده بودند و آنها را به بیمارستان انتقال دادند. ما هم به طرف هویزه، شهر شهیدان که جنازه هاشان هنوز هم در زیر آفتاب و باران بود، پیش رفتیم. دو شب در آنجا بودیم. دشمن آن چنان به خشم آمده بود که حتی یک ستون یا یک چوب استوار یک متری هم آن جا دیده نمی شد. تمام ساختمانها و درخت ها را کوبید و هم سطح زمین درآورد که گویی زلزله آمد ویرانه ای به بار آورده است و بعد از آن هم به طرف جلو حرکت کردیم؛ به مرکز فرماندهی والفجر و لیال عشر که داخل نخلستان بود. آن جایی که علی (ع) در آن می گریست و درد و دل می کرد و از بی وفایی مردمش می گفت. وقتی که شب هنگام وارد روستای صیداویه شدیم، از توابع جزیره مینو، یاد آن تنهایی مولا افتادیم. صیداویه آبادی خیلی بزرگی بود در کنار رودخانه بهنمشیر. خیلی باصفا بود، چون که همه برادران با خوشی و شادی خودشان را
می رسیدند.
روزهای خوبی داشتیم. همه شاد و خرّم بودیم. زمینه عملیات کم کم مهیّا می شد. روزها و
شب ها داخل رودخانه بهمنشیر برای آموزش غواصی و قایقرانی؛ تا این که به منطقه دیگری نزدیک رودخانه اروند رفتیم و آن منطقه مرزی بود و یک پاسگاه مرزی داشت. قبل از ورود ما، این منطقه توسط ستاد ژاندارمری پدافند می شدند و به همدیگر هیچ تعرّضی نمی کردند. عراق آن طرف شهر فاو و روی اسکله و کنار ساحل کل این منطقه را برای خودش منطقه امن درست کرد. خاکریز بلند، سنگرهای بتونی، سیم های خاردار حلقوی، هشتپرهای فلزی، مین های منور داخل سنگرهای بتونی نیرو و هر چهار یا پنج سنگر، یک سنگر پدافند دو لول 5/14 بود و سنگرهای مهمات. روز بیستم بهمن 64 ساعت َ20/11 بود که گفته بودند برادران برای امشب آماده باشند. برای عملیات قبل از این هم قرار بود شب بیستم بهمن عملیات شود و بعد گفتند که فردا شب که یکی از این شهدا بنام نوراله امینی تبار با خنده گفت: آخ جون، 24 ساعت عمر ما و زنده ماندن ما تمدید شد.بعد از این که خبر آوردند که امشب عملیات است، دیدیم که برادران چند نفر، چند نفر قدم می زنند و سفارش همدیگر می کنند و زیر درخت نخل می نشینند و صحبت می کنند و وصیت نامه می نویسند. شب های جلوتر شب زنده داری می کردند و همدیگر را بغل می کردند و می بوسیدند و با خدای خویش راز و نیاز می کردند و به همدیگر می گفتند که اگر یکی از ماها شهید شد، در روز قیامت شفاعت ما گناهکارها را بکند. شب ها، شب داغ بود. شب راز و نیاز به درگاه خداوند بزرگ و هر کسی به دوست و رفیق و همسنگر خود سفارش می کرد. آن هایی که بچه داشتند، زن داشتند و یا تازه زن نامزد کرده بودند و یا احیاناً مجرد بودند، از این که بعد از این عملیات که برگشتند برای خودشان زن اختیار کنند. صدای ضجه این عزیزان بلند به عرش الهی. ناله ها بلند، شیون ها بلند، نزدیکای غروب بود. همه اعلام آمادگی کردند و خوشحال بودند. به خودشان عطر و گلاب زدند، غسل شهادت کردند، چون که می دانستند که به دیدار مولایش حسین (ع) می روند.
غواص ها با لباس غواصی حرکت کردند. به سمت معبرشان، حدوداً 4 معبر داشت. معبر 5، شهید حمزه خسروی، معبر 6، شهید رامین محمودپور، معبر 7، شهید سید مهدی کاظمی، معبر 8، شهید محمد تیموری؛ خدایشان رحمت کند. بعد ما هم به وسیله قایق داخل رودخانه آماده حرکت. غواص ساعت هفت و نیم داخل آب افتادند. نیم ساعت کمتر یا بیشتر طول می کشید به ساحل عراق برسند. برادران نماز را خواندند، قایق را سوار شدند. آب مد کامل بود. قرار بود عملیات ساعت 10 شب 21 بهمن با رمز یا زهرا (س) انجام شود. بعد با پارو داخل رود مشعب اروند حرکت کردیم. زیر لب زمزمه ها شنیده می شد و هر دقیقه به ساعتهامان نگاه می کردیم تا کی لحظه موعود فرا می رسد.
نفس ها در سینه حبس، ساعت 10 شب بود، حرکت به سوی دشمن آغاز شد. وقتی که داخل اروند رود شدیم از هر سو پدافند کار می کرد. آرپی چی کار می کرد. چند تا از قایق ها را داخل آب ساقط کردند. عزیزان نتوانستند بیایند ساحل. برادران غواص کارشان را کردند. سنگر به سنگر را پاکسازی می کردند که برادران با قایق آمدند. درگیری به اوج خود رسیده بود. تمام عراقی ها که در داخل و یا اطراف، داخل خانه ها و روی بام های ساختمان بودند، همه به درک واصل شدند. شروع به پاکسازی کردن سنگرها کردیم و دو عراقی را دیدم که نارنجک به دست داشتند و در کنجی مخفی شده بودند. یکی از آن ها را با سرنیزه کشتم و دیگر را به بچه ها دادم. حرکت کردیم به طرف چپ خودمان داخل کانال. جسدهای متعفّن عراقی زیاد بود. داخل سنگرها همچنین. به راه خودمان ادامه داده بودید تا این که زمزمه ها بلند می شد که فلانی زخمی یا فلانی شهید شد.
 وصيت نامه