«شهادت»؛ دغدغه همیشگی
جمعه, ۰۲ فروردين ۱۳۹۸ ساعت ۰۲:۲۷
خلیل شمشیربند، فرزند قنبر، در اول آبان سال 1321 از مادری به نام فضّه در روستای بالا وِلُوِیه از توابع چهاردانگه شهرستان ساری دیده به جهان گشود. خلیل عاشق امام و انقلاب بود. شهادت دغدغه همیشگی شهید بود و از خداوند آن را طلب می کرد.
تا مقطع چهارم ابتدایی درس خواند و پس از آن در کنار پدرش به کار کشاورزی پرداخت. 21 سال داشت که پس از قیام خونین 15 خرداد سال 1342، آرام آرام همانند سایر جوانان مذهبی آن ایام، با اندیشههای امام خمینی(ره) آشنا شد. آن موقع شناخت امام تنها به گوش دادن سخنرانیهای ایشان در نوارهای صوتی خلاصه می شد که این نوارها نیز کمیاب بود و به راحتی به دست هر کسی نمیرسید.
در 27 مرداد 1345 با یکی از اقوام نزدیک خود خانم بیبی شمشیربند، پیمان زناشویی بست. ماحصل این ازدواج تولد شش دختر به نامهای معصومه (1352)، فاطمه (1354)، انسیه (1356)، رقیه (1360)، سمیه (1363) و آمنه (1364) و یک پسر به نام مرتضی (1358) بود. در سال 1347 به خیابان فرهنگ و سپس محله مهدیآباد ساری مهاجرت کرد و در همان جا نیز ماندگار شد. بنّایی حرفه خلیل تا قبل از پیروزی انقلاب بود. در رسیدگی به کارهای منزل و مشکلات خانواده بسیار کوشا بود. به رغم این که از خانه پدری جدا شده بود ولی هر وقت متوجه می شد پدر و مادرش در امور کشاورزی و منزل، نیاز به کمک دارند به یاری آنها میشتافت.
با شروع تظاهرات مردمی در سال 1357، به صف انقلابیون و مبارزان علیه رژیم پیوست. چند بار در کوچه و خیابانهای ساری اعلامیه امام(ره) را پخش کرد و در گیرودار یکی از همین فعالیتها، از سوی مأموران ساواک، تعقیب شد ولی توانست خود را از مهلکه نجات دهد.
بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، از 25 بهمن ماه 1357 به عضویت کمیتۀ انقلاب اسلامی ساری درآمد. حضور منافقین در اوایل انقلاب در سطح استان مازندران، کار آنها را سخت کرده بود. او همچنین برای سرکوبی غائلۀ گنبد، داوطلبانه به این شهر اعزام شد. در دومین روز نوروز 1358 در حین درگیری به دست شورشیان گنبد اسیر شد، اما پس از یک ماه اسارت در دوم اردیبهشت همان سال، آزاد و به کانون خانواده بازگشت.
پس از بازگشتن، چند جای بدنش مجروح بود و روی صورتش کبودی زیادی دیده می شد. خودش میگفت: «در این مدت یک ماهه چند بار پیش آمد که برای وضو گرفتن، آب در اختیارم قرار ندادند. در یک جای بسته از ما مراقبت می کردند که شبیه بازداشتگاه بود. همه شان وابسته به گروهک ضدانقلاب بودند که آدمهای شکاکی به نظر می رسیدند و به قول معروف از سایۀ خودشان هم فرار می کردند... از ترس نیروهای سپاه که آنها را محاصره کرده بودند، ما را آزاد کردند و بعداً هم خودشان در حین درگیری توسط سپاه دستگیر شدند.
شمشیربند بعد از آزادی از دست شورشیان به کمیتۀ انقلاب اسلامی ساری بازگشت و برای رفع غائلۀ گنبد، دوباره وارد میدان شد. بچههای کمیته علاقۀ زیادی به او داشتند و همگی شیفته شخصیت و رفتارش بودند. با آنها گرم و صمیمی برخورد میکرد و هر جا کمکی از دستش بر میآمد، دریغ نمی ورزید.
در نوزدهم 1358 ماه با تسویه حساب از کمیته، به عضویت رسمی سپاه ساری درآمد. ابتدا در مسئولیت گشت شهری به کار گرفته شد. با شعله ور شدن بحران در کردستان، در تاریخ 5 شهريور 1359 از طرف سپاه، راهی کردستان شد و تا 24 مهر 1359 در این جبهه خدمت کرد.
بعد از بازگشت، از تاریخ 2 آبان 1359، آموزش یك ماهه سپاه را در پادگان آموزشی گهرباران ساری طی کرد. چند ماه بعد در پنجم نوروز 1360 برای مدت سه ماه عازم کردستان شد و به عنوان جانشین گروهان در محور پاوه ـ نوسود به کار گرفته شد.
بعد از بازگشت، مسئولیت یکی از پایگاه های طرح جنگل در ساری را پذیرفت و در مناطق جنگلی ساری تا شیرگاه، در پی گشتهای مستمر، حضوری فعال داشت. به همراه همرزمانش چند بار با منافقین در داخل جنگل درگیر شدند. یک بار نیز در حین درگیری، پس از مجروح کردن دو نفر از منافقین، به تنهایی موفق شد آنها را خلع سلاح و دستگیر کند. این گشتها باعث شد تا شناخت خوبی از مناطق جنگلی پیدا کند و از این رو در مواقعی نیز، بهعنوان یک راهنما عمل میکرد. در طول غائلۀ جنگل، رفته رفته مورد توجه سردار شهید محمدحسن قاسمی طوسی از فرماندهان طرح جنگل قرار گرفت و مسئولیتهای مهمی به او واگذار شد.
البته در همین ایام چند بار به جبهه نیز اعزام شد؛ در دهم اسفند 1360 برای بار سوم به صورت مأموریت سه ماهه عازم کردستان شد و تا 15 خرداد 1361 در سپاه مریوان خدمت کرد. نُه ماه بعد نیز در دهم اسفند 1361 راهی کردستان شد و تا 28 خرداد 1362 در پاسگاه دزلی خدمت کرد؛ پارگی پردههای هر دو گوش در اثر موج انفجار، یادگار همین دوره خدمتی بود. این آخرین مأموریت خلیل در کردستان بود و سه ماه بعد از بازگشت در 29 شهريور 1362 به جبهه جنوب اعزام شد و بهعنوان فرمانده گروهان در گردان امام محمد باقر(ع) لشکر 25 کربلا سازماندهی شد و نُه ماه پیوسته (تا تاریخ 9 خرداد 1363) در خدمت این لشکر بود؛ دو ماه اول تابستان سال 1363 را به سپاه ساری بازگشت و در این مرحله برای آموزش نیروهای بسیجی اقدام کرد.
چند بار در حین آموزش نیروها، دچار آسیب دیدگی شد؛ هرچند به تشخیص کادر پزشکی و صلاحدید فرماندهان باید برای طی دوره درمان، به منزل بازمی گشت ولی زیر بار این حرفها نمی رفت.
خلیل در تاريخ 1 شهريور 1363 بار دیگر عازم جنوب شد و در خدمت لشکر 25 کربلا قرار گرفت. این دوره دو ماه طول کشید و بعد از بازگشت در مورخه 5 آبان 1364 به عنوان مدیریت داخلی سپاه ساری مشغول به خدمت شد.
در هر جایگاه و مقامی تلاش می کرد تا به درست ترین شکل ممکن کارش را انجام دهد. بر مبنای همین باور می گفت:
«انجام وظیفۀ قابل قبول، عین حقالناس است. کسی که کارش را خوب انجام ندهد، شبیه این میماند که حق کسی بر گردن اوست و تا حقش را ادا نکند، از زیر بار این دین بیرون نمیآید.»
خستگی ناپذیر بود و با تمام وجود در خدمت انقلاب قرار داشت. خلیل عاشق امام و انقلاب بود. شهادت دغدغه همیشگی شهید بود و از خداوند آن را طلب می کرد.
آخرین اعزام خلیل در 18 اسفند 1364 بود و تنها شش روز بعد، در 23 اسفند 1364، در حالی که به عنوان فرماندۀ گروهان یکم گردان مالک اشتر لشکر 25 کربلا در عملیات والفجر8 در فاو حضور داشت، به علت اصابت مستقیم گلولۀ دشمن به درجۀ رفیع شهادت نائل آمد.
انتهاى پيام/
غیر قابل انتشار : ۰
در انتظار بررسی : ۰
انتشار یافته: ۱
نام و یادش گرامی.
از این شهید بزرگوار تعاریف زیادی می کنند و همیشه به نیکی از وی یاد می شود
خانواده این شهید هم مثل شهید راهشان را ادامه می دهند و از خانواده های سرشناس و معتقد و معتمد محل و منطقه هستند.
خانواده تین شهید مثل شهید هر کاری از دستشان ساخته باشد برای مردم انجام می دهند و در کارهای خیر شرکت دارند.