«سيد مطيع» تحت تأثير انديشه هاى امام خمينى(ره) و شهيد مطهرى بود

به گزارش نويد شاهد مازندران، سيدمطيع مطيعى بيست و پنجم تير 1345 در شهرستان جويبار به دنيا آمد. پدرش سيدنقى و مادرش هاجر نام داشت. وى اولين فرزند خانواده و چشم و‌ چراغ پدر و مادر بود.

دوران تحصيل
كودكانه هايش در كوى و برزن «جوان محله» جويبار خاطره شد؛ تا اينكه هفت سالگى اش از راه رسيد و به دبستان راه يافت. سپس، تحصيلاتش را در مدرسه راهنمايى «دكتر على شريعتى» فعلی جويبار ادامه داد؛ اما در پايه سوم همين مقطع، از درس خواندن دست كشيد.
مطيع بعد از ترك تحصيل، پيشه نجارى را در پیش گرفت و دو سال در اين حرفه مشغول به كار شد. او كه در ايام انقلاب نوجوانى بيش نبود همگام با انقلابيون به تظاهرات ضد رژيم پرداخت، چراکه تفكر انقلابى اش، تحت تأثير انديشه هاى امام خمينى(ره) و شهيد مطهرى بود.

حضور در جبهه
او در سال 1360 لباس بسيجى به تن كرد و دوره مقدماتى آموزشى را در رامسر گذراند. اين سيد خستگى ناپذير كه مطيع محض رهبر امام خمينى(ره) بود، به تبعيت از ايشان، در سن پانزده سالگى، رهسپار ميادين نبرد با دشمن بعثى شد و همواره در جبهه ها حضورى فعال داشت.
او بيشتر وقت خود را صرف دفاع از وطن و حضور در جلسات فرهنگى و سياسى کرده بود. علاوه بر آن، به همرزمان خود توصيه مى كرد كه هرگز دست از جهاد نكشند و اسلام را تنها نگذارند.
دوست ديرينش، «عين الله توكلى جويبارى» در گذر از آن سال ها اين گونه مى گويد:
«در زمان فعاليت در پايگاه «شهيد توكلى» جوان محله، او و شهيدان «حسين طبرى» و «مصطفى پوشيان»، از جمله نيروهاى مؤثر و فعال بودند كه با حضور گسترده در جبهه هاى نبرد، مشوق دوستان و نسل جوان، جهت رفتن به ميادين جنگ مى شدند. مطيع در آموزش به نيروهاى جوان و آشنايى آن ها با فنون نظامى، پشتكار و مهارت خاصى داشت.»

آخرين اعزام
سيّد مطيع در 25 اسفند 1362 به عضويت رسمى سپاه پاسداران در آمد و خدمات بى شائبه اى را در اين راستا ارايه كرد؛ از جمله فرماندهى قله در مريوان، جانشينى گردان هاى حضرت فاطمه(س) و حضرت ابوالفضل(ع)، مسئوليت دسته و فرماندهى گروهان.
عمليات هاى بدر و رمضان، ازجمله ميادين حضور او در دوران دفاع مقدس مى باشد.
اين بسجى دلاور در هورالعظيم از ناحيه دست، مجروح و در بيمارستان اهواز بسترى شد.
سيدمطيع در سال 1365 بود که بانويى عفيفه به نام «معصومه مژده» را به همسرى اختيار كرد كه ثمره زندگى مشترك شان، تنها يادگارش «سميه» است.
سیدمطیع، در آخرين اعزام، بسيار خوشحال بود. ساك خودش را برداشت و با همسرش خداحافظى كرد. وقتى تنها فرزندش را به او دادند، او را در آغوش مادرش گذاشت و اين ‌گونه به نگاه متعجبانه اطرافيان پاسخ داد: «بهتر است به من عادت نكند كه دلبستگى داشته باشد.»

سرانجام اين سردار سربلند مازندرانى در 23 خرداد 1367، طى عمليات بيت المقدس 7 در شلمچه به جمع ياران شهيدش پيوست؛ و سپس با تشييع اهالى شهيدپرور جويبار، تا گلزار شهداى زادگاهش بدرقه شد.

منبع:مركزاسنادبنيادشهيدوامورايثارگران/

انتهاى پيام/