رزمنده اى كه بعد شهادتش هم به ياد عاشوراى آقا اباعبدالله بود

نويد شاهد مازندران، شهيد حسين قربانى پنجم اسفند 1336 در روستاى قراخيل از توابع شهرستان قائمشهر به دنيا آمد. پدرش قربان كشاورزى مى كرد و مادرش بتول نام داشت. تا پايان دوره متوسطه در رشته اقتصاد درس خواند و ديپلم گرفت. او نيز كشاورز بود. سال 1356 ازدواج كرد و صاحب دو پسر و يك دختر شد. به عنوان بسيجى در جبهه حضور يافت . پنجم ارديبهشت 1362 در دهلران توسط نيروهاى عراقى بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسيد. پيكر او در امام زاده طاهر زادگاهش قرار دارد.

متن وصيّت نامه ى شهيد:

«اِنَّ اللهَ اشْتَري مِنَ الْمُؤْمِنينَ اَنْفُسَهُمْ وَ اَمْوالَهُمْ بِأَنّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقاتِلُونَ في سَبيلِ الله فَيَقْتُلُونَ وَ يُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَيْهِ حَقّاً فِي التّوْراةِ وَالإنْجيلِ وَالقُرآن وَ مَنَ اَوْفي بِعَهْدِهِ مِنَ اللهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذي بايَعْتُمْ بِهِ وَ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ.»
«خداوند از مؤمنان جان ها و اموالشان را خريدارى ميكند كه در برابرش بهشت براى آنان مى باشد. آنها كه در راه خدا پيكار ميكنند پس ميكشند و كشته ميشوند. اين وعده اى است كه وفاى به آن حقّى است به او كه در تورات و انجيل و قرآن ذكر فرموده است و چه كسانى از خدا به عهد وفادارتر است.»

«اكنون بشارت باد بر شما كه داد و ستدى با خدا كرده ايد و اين پيروزى بزرگى براى شما است.»
«صدّام، مفسد است و با مفسد، ما نميتوانيم مصالحه كنيم، با او مصالحه نداريم. ما تا آخر با آنها جنگ ميكنيم و انشاالله تعالى پيروز خواهيم شد.» «امام خمينى»

اينجانب حسين قربانى فرزند قربان، ساكن روستاى قراخيل وصيّت نامه ام را آغاز مى كنم: اكنون ما در عصرى قرار گرفتيم كه عيناً كربلاى امام حسين(ع) براى ما تكرار شد. چون اگر ما مقايسه كنيم امام حسين(ع) در آن روز در مقابل چهل هزار يا بيشتر ايستاد، ولى مقابل ما امروز شايد به ميليارد هم برسد، دست به دست هم داده اند تا اين انقلاب اسلامى را به اصطلاح خودشان در نطفه خفه كنند، امّا كور خواندند.

پيرو خط امام

من در موقعيّت حسّاس كنونى بر خودم لازم ديدم، كه در راه ولايت، امام و پيروان امام، آگاهانه به جبهه بروم تا نگذارم دشمنان اين چراغ هدايت اسلام را خاموش كنند. آنچه ما در مكتب اسلام آموخته ايم. درس شهامت و شهادت و تسليم نشدن در مقابل زورگويان و ظالمان مى باشد. هيچ كس حق ندارد بگويد، كه ايران بايد صلح كند. البته، مكتب ما خودش طالب صلح هست نه صلح ننگين. هر كس اگر مى خواهد چنين حرفى بگويد، بايد به ياد اباعبدالله الحسين(ع) بيفتد كه چه طور در مقابل دشمن ايستاد و شعار «هيهات من الذّلّه» مى داد. پس اگر ما شيعه مولا حسين(ع) هستيم، هرگز چنين فكرى را به مغزمان راه نخواهيم داد. اگر خداوند بر من منّت نهاد و مرا به درجه شهادت توفيق داد. پيام من مانند پيام ديگر شهداى عزيز چنين مى باشد: امروز همه ما بايد در خطّ امام عزيز باشيم، و
حرف هاى كسانى را بايد قبول كنيم كه شعارش با عملش همراه باشد. دنبال روحانيّتى
حركت كنيم كه دلسوز قرآن و اسلام و امام باشد و آنچه خودش مى گويد پايبند باشد. نه براى من و شما بگويد و خودش حركت ديگرى داشته باشد. پس آنهايى كه به خاطر پستشان يا جايشان دارند سر و سينه مى زنند؛ يعنى، اگر امروز پست و مقام از دستشان گرفته شود به حالت بى تفاوت در مى آيند يا اينكه تا چند روز پيش پستى نداشتند، يك انسان بى تفاوت بودند انگار انقلاب براى آنها نشده بود، آنها را بشناسيد.

در پايان چند سخنى با پدر و مادر عزيزم دارم:
پدرجان، محبّت پدرى نسبت به فرزند را مى دانم. فراق پدر و پسر را چشيدم، ولى پدرجان، راهى نداشتم، اسلام در خطر است. اميدوارم حسين وار، اگر جنازه ام آمد بر سر جنازه ام باشى. پدرجان به ياد امام حسين(ع) باش به ياد عاشوراى آقا اباعبدالله(ع) باش.
مادر عزيزم، نگران نباش، از شهادت من گريان مشو، اصلا گريه نكن. فقط براى غريبى آقا امام حسين(ع) گريه كن. در زمان شهادت من نگاهى به اطراف خود كن كه چقدر مردم، يعنى برادران و خواهران تو آمدند تا به تو تسليت و تبريك بگويند. فكر كن آيا اين جمعيّت در روز عاشورا در كنار بى بى زينب(س) و ليلا و يا در مدينه در كنار ام البنين بودند؟ نه، نبودند.
مادر، پس آنچه گريه دارى براى مظلوميّت بى بى زينب(س) و برادر عزيزش آقا اباعبدالله(ع) كن.
از خواهرانم معذرت مى خواهم اميدوارم كه زينب وار حركت كنند.

انتهاى پيام/