بی تاب شهادت بود

به گزارش نوید شاهد مازندران، شهید «عبدالعلی یداله پور نخی» پنجم فروردین ۱۳۴۴، در شهرستان بابل دیده به جهان گشود. پدرش محمود و مادرش فضه نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. به عنوان بسیج در جبهه حضور یافت. بیست و سوم مهرماه ۱۳۶۰، در مریوان بر اثر اصابت ترکش به سر و شکم، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای رمنت شهرستان زادگاهش قرار دارد.

چند خاطره از شهید «عبدالعلی یداله پور نخی»:

شهادت آرزویش بود

در وصف سجایای اخلاقی وشخصیتی شهید، خواهرشهید، با بیان مطالبی نقل می‌کند: «برادرم بسیار متدین و با ایمان بود. اخلاق خوبی داشت و همیشه نمازش را سر وقت می‌خواند. پدر و مادرمان همیشه تعریف می‌کنند که او در میان برادر و خواهرهایم، از همه مهربان‌تر بود. به همه احترام خاصی می‌گذاشت و نسبت به کوچک‌تر‌ها ادای احترام می‌کرد و دوست داشت به جبهه‌های جنگ برود. چون ابتدای جنگ سن او کم بود دیگران را واسطه قرار می‌داد تا او را به جبهه بفرستند و همین کار را کرد و موفق شد. وقتی می‌خواست از ما خداحافظی کند، گفت: «اگر شهید شدم، مرا حلال کنید. از شما می‌خواهم که از خدا بخواهید که به آرزویم که شهادت در راه خداست برسم و از همه شما التماس دعا دارم» و راهی شد تا اینکه به درجه شهادت نائل آمد.»

در خصوص شخصیت و اخلاقیات وی، همرزم شهید، علی بلبلی، عنوان می‌کند: «از خصوصیات ایشان می‌توان خنده‌های دلنشین، سادگی، وقار و جرات و شجاعتش را ذکر کرد. ایشان در درگیری‌ها چنان شجاع بودند که برای ما و دوستان پشتوانه و حمایت کننده‌ای می‌شد و دلگرمی می‌داد. با شروع جنگ با اصرار زیاد از پدر بزرگوارشان جهت حضور در جبهه کسب اجازه نمود و موفق شد که سال ۶۰ به جبهه برود. برای شهادت آنقدر بی تاب بود که زمان زیادی را در جبهه سپری ننموده بود و خیلی زود به خیل شهدا پیوست. جای ایشان و دوستان شان با وجود اینکه زنده هستند، در بین ما خالی است.»

انتهای پیام/