روحيه ظلم ستيز و بى عدالتى رژيم شاهنشاهى، او را با مخالفين نظام مرتبط ساخت
به گزارش نويد شاهد مازندران، عبدالله ايزدى پنجم مرداد 1332 در روستاى ناتل كنار شهرستان نور به دنيا آمد. پدرش مرتضى كشاورزى مى كرد و مادرش خورشيد نام داشت. دوران كودكى اش را در دامان پر مهر پدر و مادرى مومن و پرهيزگار سپرى نمود.
در شش سالگى به دبستان رفت، اما به خاطر محدويت امكانات مالى فقط تا پايان دوره ابتدايى به تحصيل ادامه داد و براى فعاليت هاى اقتصادى و اشتغال به كار، زادگاهش را ترك و به تهران مهاجرت كرد و در شركتى خصوصى مشغول به كار گرديد.
پس از اشتغال به كار فرصت ادامه تحصيل برايش فراهم گرديد و توفيق يافت تحصيلاتش را تا سال سوم متوسطه ادامه دهد.
از همان دوران كودكى، با تاثير پذيري از تعليم و تربيت والدينش، ميان او و قرآن و اهل بيت و نماز و روزه، انس برقرار گرديده بود.
در سال 1357 ازدواج كرد و صاحب يك فرزند پسر شد. چندى از ازدواجش نگذشته بود كه انقلاب اسلامى و راهپيمايى هاى مردم غيور و مسلمان آغاز گشت.
روحيه ظلم ستيز و نگرشى انتقادى به رژيم حاكم و بى عدالتى هايش داشت كه او را با مخالفين نظام مرتبط ساخت.
همزمان با اعتراضات علنى مردم مسلمان، او نيز در اين مبارزات شركت جست و خودش را وقف اين امر مقدس نمود.
عاشق حضرت امام بود و اعتقاد داشت همگى بايد براى پيروزى انقلاب از فرمان هاى آن حضرت عاشقانه تاسى نمايند.
سرانجام عبدالله در تظاهرات و جنگ و گريزى كه در تاريخ بيست و يكم بهمن ماه سال 1357، در منطقه ى باغ شاه تهران انجام يافته بود، راس ساعت 4 بعدازظهر، بر اثر اصابت گلوله ى مزدوران گارد رژيم پهلوى، روح اش به ملكوت اعلا پيوست و به زمره ى شهداى تاريخ اسلام قرار گرفت.
منبع: كتاب شهداى فجر مازندران/
انتهاى پيام/
