محمدمهدى نمی‌دانست در وصيتنامه‌اش از رزمندگان دلیر اسلام بنویسد یا از خودش
نويد شاهد مازندران، محمدمهدى رحيميان پانزدهم خرداد 1336 در شهرستان رامسر به دنيا آمد. پدرش حسن كارمند بود و مادرش سيده آسيه نام داشت. تا پايان دوره كاردانى در رشته مخابرات درس خواند. تكنسين بود. به عنوان بسيجى در جبهه حضور يافت. هفتم آبان 1360 در آبادان بر اثر اصابت تركش خمپاره به گردن شهيد شد. مزار او در بهشت زينبيه زادگاهش واقع است.
متن وصيتنامه شهيد:
پروردگارا، ما چون صدای منادی که خلق را به ایمان می خواند شنیدیم اجابت کردیم و ایمان آوردیم. پروردگارا از گناهان ما درگذر و زشتی کردار ما را بپوشان و هنگام جان سپردن ما را با نیکان محشور گردان.
با چه سخنی سرآغازی بر وصیتم داشته باشم. هم اکنون که این وصیت را می نویسم در 500 متری دشمن کافر بعثی و در زیر سنگر تانک (پی ام پی) در جبهه آبادان خرمشهر که هر لحظه گلوله خمپاره شلیک می شود هستم. آیا از رزمندگان دلیر اسلام بنویسم و یا از خودم.
ای خالق جهانیان چه زیباست که به جبهه آمده ام تا جانم را فدای حقیقت و مکتب تو، عظمت تو، اسلام عزیز و وطنم کنم، ای خدای متعال در صورت استحقاق مرا شهید بمیران.
پدر و مادر برادران و خواهران بستگان عزیز از شما می خواهم همانطور که برای برادرم صبور و شکیبا بوده و هستید، چنانچه خدا خواست و شهادت نصیبم شد، صابر باشید و هیچگونه ناراحتی نکنید از همین جا خداحافظی و حلالیت می طلبم و اگر جسدم به دست شما رسید نزد آنانیکه در راه پیروزی اسلام و قرآن سبقت گرفته و شهید شدند و در کنار وادی(زینبیه) به خاک بسپارید و با خواندن فاتحه خشنودم گردانید. امام امت خمینی بت شکن و رزمندگان اسلام را همیشه دعا کنید و پیرو خط امام باشید و در صحنه ها و نماز جمعه شرکت جویید.
منبع: كتاب اهل بيت مهتاب/
انتهاى پيام/
