ارادت خاص نسبت به اهل بیت و ائمه معصومین (ع)

به گزارش نوید شاهد مازندران، محمدعلی داودی قره تپه پنجم تیرماه ۱۳۳۲، در روستای زیروان از توابع شهرستان بهشهر دیده به جهان گشود. پدرش صفرعلی، کارگر بود و مادرش بمانی نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. ازدواج کرد و صاحب چهار پسر و یک دختر شد. به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. نهم خرداد ۱۳۶۷، در چناره مریوان توسط نیرو‌های عراقی به شهادت رسید. پیکر او در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.

دوران تحصیل

«محمدعلی» فرزند اوّل خانواده‌اش بود. پدر از راه کشاورزی، مخارج خانه را تأمین می کرد و مادر، کدبانوی صبوری بود که تربیت یازده فرزند را برعهده داشت.
وقتی محمدعلی چهار ساله شد، او را برای فراگیری قرآن، نزد ملّای محل فرستادند.
زمانی که پا به سن مدرسه گذاشت، دوره ابتدائی را در دبستان فارابی به اتمام رساند و مدرک ششم نظام قدیم را گرفت. پس از آن نیز، هم دوش پدر در کار‌های کشاورزی و تهیه علوفه برای دام بود.

ارادت خاص نسبت به اهل بیت و ائمه معصومین

در بیان خلق‌وخوی وی، باید گفت که نسبت به والدین، مودب و متواضع بود. با دیگران نیز، در نهایت احترام و گشاده‌ روئی رفتار می‌کرد و نزدشان محبوبیتی خاص داشت.
در انجام واجبات و ترک محرمات می کوشید. ارادت خاصی به اهل بیت و ائمه معصوم داشت. او از مؤسسین و عضو هیئت امنای مسجد جامع زیروان بود و در تمام مجالس و محافل و شهادت ها و اعیاد، حضوری فعّال داشت. همیشه قبل از شهادت امام‌رضا (ع)، حدود صد نفر از اعضای هیئت مدیره را به مشهد مقدس روانه میکرد.

دوران سربازی

محمدعلی در پانزدهم مرداد ۱۳۵۱، به خدمت سربازی فرا خوانده شد. او دو سال در لشکر ۷۷ خراسان در بیرجند، و در رسته پیاده خدمت کرد.
با شروع انقلاب، او در اکثر تشکیلات گروهی ضدّ نظام شاهنشاهی، مثل هیئت‌ها شرکت فعّال داشت. او حتی هیچ‌کدام از راهپیمائی های شهر را از قلم نمی انداخت.
وقتی اداره راهنمایی و رانندگی منطقه زیروان را آتش زدند، او هم فعالیت داشت؛ که توسط ساواک دستگیر و چند روزی زندانی شد.
با پیروزی انقلاب، فعّالیتش را گسترده تر کرد و دائم در بسیج و پایگاه محل بود.
وی مدّتی پس از حضورش در بسیج، درچهاردهم مهر ۱۳۵۹، به عضویت سپاه درآمد.

اعزام به جبهه

با شروع جنگ، حضور مستمری در جبهه پیدا کرد و رشادت های فراوانی از خود نشان داد  او برای اولین بار، راهی جبهه کردستان شد.
محمدعلی در طول مدت حضورش در مناطق نبرد، دو بار در جنوب آسیب دید و به بیمارستان انتقال یافت.
او در بیست و نهم فروردین ۱۳۶۲، راهی میادین عملیاتی شد. پس از آن بار‌ها به مناطق جنگی رفت و به مبارزه با دشمن پرداخت.

نحوه شهادت

و سرانجام، او در سال ۱۳۶۷ در منطقه مریوان، بر اثر اصابت ترکش به فیض عظیم شهادت نائل آمد. پیکر پاکش نیز، پس از وداع همسرش «زینب عباسی»، در گلزار شهدای «مسجدجامع» زیروان به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/