بزرگترین آرزویش شهادت بود
به گزارش نوید شاهد مازندران، محمدکاظم طلابیان بیستم دی ماه ۱۳۴۲، در شهرستان بابلسر به دنیا آمد. پدرش مهدی و مادرش خدیجه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه درس خواند. ازدواج کرد. به عنوان کادر سپاه در جبهه حضور یافت. یازدهم تیرماه ۱۳۶۵، در مهران بر اثر اصابت ترکش به پشت، شهید شد. مزار او در گلزار تابع زادگاهش واقع است.
مادر از خاطرات آن سال های با فرزندش این‌گونه یاد می کند: «محمدکاظم خیلی به من احترام می‌گذاشت. هر وقت از جبهه برمی گشت، ابتدا به من سر می زد. اگر خواب بودم، می آمد صورتم را نوازش می کرد تا بیدار شوم. بعد پیشم می نشست و صبحانه می خورد.»
در نگهداری سلاح سفارش می کرد
«سیّدداوود سادات‌کریمی» از هم‌رزم آن روزهایش روایت می‌کند: «رفتار متواضعانه ای داشت. ما در چادرمان شهردار داشتیم. همیشه قبل از این که بگویند: آقا! نوبت شماست، او می آمد و داخل چادر را جارو، و زباله های اطراف را جمع می کرد.»
آقای سادات‌کریمی در ادامه، بُعد دیگری از شخصیت محمدکاظم را به تصویر می کشد: «اگر کسی به هوا تیراندازی می کرد، به او تذکّر می داد. در منطقه فاو به بچه ها تأکید می کرد که مهمات را هدر ندهید. ابتدا دشمن را ببینید، بعد شلیک کنید. در نگهداری سلاح سفارش می کرد و می گفت: این مهمات از بیت¬المال است. درست از آن استفاده کنید.»
بزرگترین آرزویش شهادت بود
فاطمه فضل الله پور» از همسرش می‌گوید: «بزرگترین آرزویش شهادت بود. همیشه وقت نماز یا زمان افطار روزه‌اش، دعا می‌کرد تا شهادت نصیبش شود. من ناراحت می‌شدم که این، چه دعایی هست که می‌کنی؟ می‌گفت: به تو قول می‌دهم پس از شهادت، سر پل صراط منتظرت باشم. این را بدان بچه‌ها که از آب وگل در آمدند، تو هم به من ملحق می‌شوی.»
نحوه شهادت
و عاقبت، محمدکاظم با حضور در عملیات کربلای ۱ در مهران، در یازدهم تیرماه ۱۳۶۵، با سِمَت فرماندهی گروهان در گردان امام محمدباقر (ع) به مقام شامخ شهادت نائل آمد. اینک «امام¬زاده ابراهیم» بابلسر، تنها میعادگاه همسرش و دو یادگارانش «محمد و زهرا» است.
انتهای پیام/
