جوانان ایران، افسران شجاع جنگ نرم هستند

نوید شاهد مازندران، حسین احمدی اَتویی در بیستم شهریور ماه ۱۳۴۳ در روستای (اَتو) شهرستان سوادکوه به دنیا آمد است، پدرش کشاورز و مادرش خانه دار بود. تا مقطع فوق لیسانس مدیریت درس خواند و موفق به کسب مدرک شد و با شروع جنگ عازم جبهه‌ها نبرد حق علیه باطل شد.

به مناسبت سوم خرداد سالروز آزادسازی خرمشهر گفتگویی دارد با این جانباز ۵۰ درصد سرافراز سوادکوهی که در ادامه می‌خوانید.

احمدی در خصوص حضورش در جبهه می‌گوید: از سال ۱۳۵۹ دوره آموزش و جنگ را در همان شهرستان سوادکوه گذراندم و در فروردین ۱۳۶۱ در سن ۱۷ سالگی با شروع عملیات بیت المقدس عازم جبهه‌ها شدم و تا پایان جنگ با شرکت در یازده عملیات (محرم، رمضان، بیت المقدس، والفجر هشت، کربلای ۴ و ۵، قدس، کربلا هشت، والفجر ۱۰، مرصاد و ..) بیش از ۵۰ ماه در جبهه‌ها حضور مداوم داشتم و بیش از هشت مرحله مجروح شدم و به مقام والای جانبازی نائل گشتم.

نحوه ازدواج

وی در خصوص ازدواجش گفت: من بعد از پایان جنگ در سال ۶۷ با دختری از اهالی روستای خودمان اَتو که در همسایگی خانه‌ی پدری ما بودند ازدواج کردم، امروز دارای دو فرزند هستیم. پسرم ۳۳ و دخترم ۳۰ سال دارد. در سال ۱۳۶۶ به عضویت بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مازندران در آمدم و ۳۰ سال در این نهاد انقلابی خدمت کردم.

این جانباز سرافراز در خصوص فعالیت هایش گفت: در دانشگاه‌های پیام نور و فرهنگیان شهرستان قائم شهر تدریس می‌کردم. جبهه و جنگ بعد از پایان قطعنامه برایم پایان نیافت، از اوایل دهه هشتاد دوباره عازم مناطق غرب و جنوب شدم و تا به امروز بیش از ۲۲ سال راوی مناطق عملیاتی جنوب و غرب هستم.

احمدی اَتویی تلخ‌ترین خاطره خود را از دوران جنگ اینگونه بیان کرد: بعد از رفتن به عملیات، تلخ‌ترین لحظه برای نیرو‌هایی بود که در گردان ما مستقر بودند و وقتی برمی‌گشتیم، تعدادی از عزیزان ما در جمع مان حضور نداشتند، بعضی‌ها شهید، بعضی‌ها اسیر و بعضی دیگر مجروح شدند.

بعد از عملیات قدس ۱ و ۲ که اختصاصاً فقط لشکر ما انجام داد، فرماندهان تصمیم گرفتند این منطقه را که دارای ویژگی‌های خاصی بود جهت عقبه لشکر در نظر بگیرند. فرماندهان لشکر بعد از شناسایی کامل هفت تپه در این محل مستقر شدند، ما رزمنده‌ای را سراغ نداریم در استان مازندران که از هفت تپه خاطره‌ای نداشته باشد.

خاطره‌ای از بمباران

جانباز حسین احمدی اَتویی خاطره خود را از دوران جنگ اینگونه بیان کرد: خاطره‌ای بگویم از بمباران، بعد از بمباران بسیاری از دوستان و همرزمان‌مان شهید شدند، در جمع یک نفر کم بود دیدم جای «علیرضا» خالی است خیلی نگران بودیم، گفتیم حتما شهید یا مجروح شده، بعد از مدتی دیدیم گرد و غبار روی صورتش نشسته، خسته و کوفته گفتیم علیرضا جان کجا بودی؟ ما که همه رفته بودیم دنبال یک سنگری که پناه بگیریم، علیرضا رفته بود به سمت گردان امام صادق به کمک مجروحین.

یاد شهید رمضان علی گوران بخیر، ما در گردان امام محمد باقر (ع) بودیم یک شب رزم شبانه بودیم، شبی نبود که ما رزم شبانه نرویم، باید آماده می‌شدیم برای عملیات والفجر ۸ که به شیاری برخورد کردیم که عبور از این شیار برای ما خیلی دشوار بود. از میان جمعیت، شهید رمضان گوران که از آرپیچی زنان دلاور گردان ما بود رفته بود، داخل شیار چوبی را روی دوشش گذاشت و کل نیرو‌های گردان از روی دوشش رد شدند. پیکر پاک حاج «حسین بصیر» جانشین لشکر قائم مقام که پس از شهادت به تهران آورده بودند و آخرین وداع در همین گردان یا رسول صورت گرفت و تشییع باشکوهی انجام شد.

«حضرت آقا جمله قشنگی می‌فرمایند: نگذارید خاطرات دوران دفاع مقدس از یاد‌ها برود.»

این جانباز دوران دفاع مقدس دیدگاه خود را نسبت به مسایل روز و در توصیه‌ای به جوانان این چنین می‌گوید: براستی جنگ امروز ما جنگ رسانه‌ای و فضای مجازیست و این جوانان غیور و برومند ایران عزیز ما هستند که افسران شجاع جنگ نرم هستند و باید فرهنگ دفاع مقدس و پیام شهدا را به نحو احسنت منتقل نمایند. در پایان دعا می‌کنم عاقبت همه‌ی ما ختم به شهادت و ختم بخیر شود و انشالله خداوند از عمر ما بکاهد و به عمر رهبر عظیم الشان ما این سکاندار کشتی انقلاب اسلامی مقام معظم رهبری بیفزاید.

روایت دلدادگی نام کتابی است که در برگیرنده  زندگی نامه و خاطرات جانباز حسین احمدی اتویی می باشد، که در سال 1401به قلم (رجبعلی اباظهری) در 1000 نسخه به چاپ رسیده است. 

انتهای پیام/